Wat een belevenis: vier ransuilen in kleine eiken. Drie in één boom, de vierde in een andere. Het licht is niet geweldig, maar de uilen zitten mooi stil; ze wiegen alleen soms op en neer in de harde wind. Meestal zijn de ogen geloken, maar een enkele keer gaan ze waakzaam open. Helemaal mooi wordt het als een van de uilen zijn of haar braakbal uitspuugt. Het is toeval dat ik net op het goede moment afdruk, maar een beetje trots dat ik dit moment kan vastleggen ben ik ook wel. De ransuil heeft oorpluimen, maar echte oren zijn het niet, eerder veren met gevoelige uiteinden. Ransuilen hebben een zeer scherp gehoor, ze kunnen een muis horen plassen, stond afgelopen weekend in de Tubantia. De ransuilen zijn door hun schutkleur lastig waar te nemen. Ze zitten ook nog vaak dicht tegen een stam aan. Ik moest vanmorgen ook goed kijken om ze te ontwaren. Tegen de schemer gaan ze op jacht naar muisjes. Ransuilen zijn in ons land vaste broedvogels.
Ik begin met drie foto's waarin de braakbal uitgespuugd wordt. Op de eerste maakt de uil zich er klaar voor, dan zie je de bal in zijn bek en vervolgens spuugt hij hem uit. Daarna nog een paar andere foto's. Kijk ook eens naar de imposante klauwen.
