Een wisselvallige en regenachtige dag. Ideaal dus om een museum te bezoeken. De tentoonstelling van de realistische kunstenaar Antonio Lopez schijnt erg mooi te zijn, dus we besluiten deze in het Drents Museum in Assen te bezoeken. Het is de laatste week dat dit kan, dus meer pensionado's hebben dat idee opgevat. Welke bestaansrecht zouden musea hebben zonder de pecunia van de grijze golf? Niet alleen bezoekt deze golf het museum, maar ze luncht ook nog eens uitgebreid, waarbij witbiertjes of witte wijn om 13.00 uur doodnormaal lijken. Ach, wat zou het ook? Carpe diem, voordat het nieuwe kabinet de culturele en culinaire geneugten nog meer gaat belasten. Ik kan me niet meer herinneren of voormalig klasgenoot van De Grundel en premierskandidaat Dick Schoof cultureel onderlegd was en dus waag ik me niet aan een inschatting of hij alsnog kromme plannen zal rechttrekken.
Van Antonio Lopez hadden wij nog nooit gehoord, terwijl de man in Spanje een fenomeen blijkt te zijn. Geboren in 1936 is hij de grootste nog levende Spaanse realistische kunstenaar, aan wie het Drents Museum als eerste museum in Nederland een tentoonstelling heeft gewijd. De man is zeer veelzijdig, dat moet gezegd: schilderijen, tekeningen, plastieken, bronsplaquettes, gipsen beelden en dan met allerlei technieken vervaardigd in diverse vormen en maten. En alles zeer gedetailleerd en nauwkeurig uitgewerkt, zoals een realist betaamt. Dat leidt tot een zeer gevarieerde en indrukwekkende tentoonstelling, waarvan ik hieronder, zonder verder commentaar, enkele foto's laat zien. Alleen bij de vijfde foto een opmerking: het is een soort kijkdoos van een huiselijk tafereeltje gemaakt van bruine boetseerwas. En ja, wij hebben ook nog geluncht in het museum, maar met cappuccino en thee.
