Na een weekje Zeeland rijden we maandag 11 november terug naar huis. Wassenaar is maar een klein ommetje en biedt de gelegenheid in Museum Voorlinden de beeldententoonstelling van Ron Mueck te bezoeken die de laatste week ingaat. De Australische kunstenaar Mueck staat bekend om zijn hyperrealistisch uitgevoerde en meer dan levensgrote beelden. Hij heeft ruim 20 jaar als poppenmaker en -speler gewerkt voordat hij de kunstenaarswereld intrekt. Zijn beelden zetten je aan het denken over wat de figuren zouden kunnen denken of voelen. Vaak word je in eerste instantie op het verkeerde been gezet. Dat had ik bijvoorbeeld bij een beeld uit de vaste collectie van Voorlinden dat op de eerste foto staat. Op het eerste oog dacht ik aan een gelukkig ouder echtpaar op het strand. Hij houdt haar vast bij de arm en ligt met zijn hoofd op haar been. Een pose die je je voorstelt bij mensen die het goed met elkaar hebben. Maar zijn ze wel gelukkig? De man kijkt naar het strand. Naar wie of wat staart hij? Misschien naar iemand voor wie hij zijn vrouw de resterende tijd van zijn leven zou willen ruilen? En de vrouw? Kijkt ze met vertedering naar haar man? Of denkt ze: hoe heb ik het met deze saaie sukkel volgehouden; hoe verder? Ach, misschien mijmeren ze beiden wel over de vergankelijkheid van het leven; geboorte en dood zijn terugkerende thema's bij Mueck.
Niet dat mijn interpretatie de juiste is, maar zo is er bij elk beeld van Mueck wel een verhaal te bedenken. Voor de overige beelden van hem laat ik dat aan jezelf over.
Van een ander tentoonstelling heb ik een paar objecten gefotografeerd om die in een bewerking een persoonlijk tintje te geven. De hangende lamp op de laatste foto is bijzonder in de materiaalkeuze: plastic zakjes gevuld met water. Zoom maar eens in.
