Peters grote wens is om ook de ransuilen te fotograferen en ik ga graag nog een keertje mee. We hadden al begrepen dat ze ook na de jaarwisseling nog op dezelfde plek zitten, dus we rijden er op deze wederom prachtige winterochtend naartoe. De zon schijnt door de bladeren van de eikjes waarin ze zitten. Aan de ene kant geeft dat kleur aan de natuur, aan de ander kant zorgt het voor hooglichtvlekken en lastige schaduwen. Toch ben ik weer blij met deze foto's van drie ransuilen vrij dicht bij elkaar. Twee hebben de ogen steeds vrijwel dicht, één opent ze, waarschijnlijk om de boel voor elkaar in de gaten te houden. Met vrij koude handen zoeken we daarna een patisserie op met koffie en (glutenvrij) gebak. Een mooie ochtend.
