Getriggerd door de foto's van Everard en Corrie van de krombekstrandloper rijd ik naar de Oosterweilanden vanavond. Hoe ik ook tuur door de verrekijker, mij is een 200e fotowaarneming niet gegund vandaag. Ik ben daarin niet de enige; een jonge, deskundig overkomende vogelaar ziet door zijn telescoop ook geen krombekstrandloper. Wel zien we allebei onder andere een casarca, kleine plevieren, veel grauwe ganzen, kokmeeuwen, een flinke groep scholeksters, witte kwikstaarten en een oeverloper. Een witgat is me te snel af. Grote groepen grauwe ganzen en brandganzen zorgen voor de vulling van dit zo langzamerhand uniek stukje gecreëerde natuur dichtbij Vriezenveen. Conclusie: weer mooie soorten bij de Oosterweilanden, maar dat die ene er niet zat, was toch een beetje jammer.
Ik rijd nog even naar de Ypeloplas, maar daar is behalve kraaien, duiven en nijlganzen niets te zien.
Vanmorgen maken Joke en ik onze klassieke - paarse - wandeling door Twekkelo. We slaan vanaf de kleine parkeerplaats bij de 'bult' van Twence het bospad in. Als we uit het bomenlaantje en bij een kruidig veldje komen, vliegt een roofvogel voor ons weg. In eerste instantie denken we aan en buizerd, maar vooral zijn kop is echt slanker en het blijkt inderdaad een wespendief te zijn. Dat begint goed. Op de bult schieten vogels heen en weer de bramenstruiken in en uit. Daar kunnen we niet op wachten, Ik fotografeer nu alleen wat duidelijk waarneembaar is en ook nog even op mij wacht, want de focus ligt vanmorgen op het wandelen. Dan ben je natuurlijk nog wel een keer klaar wat vogels betreft. De wespendief is dus een cadeautje. Een roodborstje blijft altijd wel een keer poseren. Wat vlinders betreft zijn bruine zandoogjes er talrijk. Toevallig staat vandaag in de Volkskrant een stuk over de ontwikkeling van vlindersoorten in ons land. Het zal geen verrassing zijn dat het aantal soorten afneemt; dat 80% de laatste 100 jaar verdwenen is, is echter wel even schrikken. Het bruine zandoogje is een uitzondering die wel gedijt in de veranderende biotoop. Ook het geaderd witje en andere witjes zie je regelmatig.
Erg mooi vind ik de wesp die rondscharrelt op een bloem van de berenklauw en vol zit met stuifmeel.
Ook een mooie verrassing zijn twee jonge reeën in een weiland. Ze zijn nog niet zo schuw als de adulten, maar als we in het open landschap te dichtbij komen, gaan ze er toch vandoor. Al met al weer een aangename wandeling door een prachtig Twents landschap met een paar leuke verrassingen. Vanmiddag maar eens kijken of de elektrische Suzuki Vitara ook een aangename verrassing is. Wiegerinck heeft een presentatie van deze auto die in het najaar in de showroom staat.
Voor onze derde en laatste dag in het Brachter Wald hebben we nog weer een fietstocht uitgezet die - hoe toevallig😊 - weer langs de zandafgraving met bijeneters gaat. De fietstocht is heel erg mooi en afwisselend. Een totaal onbekend gebied voor ons pakt op deze manier bijzonder goed uit. Bij de zandafgraving is de wal om fotografen te weren - waarover ik gisteren schreef - verder opgehoogd. In tegenstelling tot gisteren zijn wij vandaag de enige bezoekers en zo kunnen we een klein gaatje benutten om de bijeneters nogmaals te bewonderen. Wat een topdag wordt het. Door het - eigenlijk te felle - zonlicht komen de kleuren beter uit en lukt het ook de vogels beter vast te leggen. Ze zijn ook erg actief bij hun nestgaten; door de omwalling kunnen we daar helaas niets meer van zien. Maar prachtig is vooral het tafereel als de bijeneters op een in het zand gestoken stok komen zitten, vaak met hun prooi. Op het laatst zie ik dat de vogels in de bomen gaan zitten. Ik leg er eentje in de boom vast; bij thuiskomst blijken er twee te hebben gezeten.
Hopelijk geniet je net zoveel van deze mooie vogels als wij hebben gedaan.
We fietsen vandaag een rondje door het Brachter Wald naar de Maas en via de katholieke plaats Steyl terug naar Duitsland langs een aantal meren zoals de Krickenbecker See. Eerst gaan we uiteraard nog weer even naar de zandgroeve van gisteren. En warempel, op vrijwel dezelfde plek als gisteren zit weer een bijeneter met een insect in de snavel.
Daar blijft het echter bij en we pakken onze fietsroute op. Ik had echter al gezien dat deze route nog langs een andere zandafgraving gaat. Wie weet......Nou, we hebben het zeker geweten. Als we een bospad naar de zandafgraving inslaan om daar eens te kijken, zien we zeker vijf fotografen staan. This must be the place to be. Dit moet ook de plek zijn waar Neil en Christa hun mooie foto's gemaakt hebben. Ik herken de nestwand van hun foto's. Ook hier zijn de vogels op behoorlijke afstand, maar toch wat dichterbij dan bij de andere zandafgraving. En hier kan ik ze ook vliegend vastleggen. De andere vogelaars vertellen dat de beheersmaatschappij van de zandafgraving een grote wal gaat opwerpen (de helft is al klaar) , omdat sommige fotografen ondanks het verbod en ondanks de gevaren eerder toch de zandafgraving in gelopen zijn. Die hebben het dus voor toekomstige vogelaars kapot gemaakt, want door de wal kun je straks niets meer zien. Nu kan het nog wel en het aantal vogelaars groeit ook deze ochtend nog wat verder.
Foto Joke
Het is lastig een selectie te maken uit de foto's, het zijn er wellicht wat veel, maar dat moet dan maar, het is tenslotte mijn feestje😀. Ik sluit de bijeneter-serie af met een video waarin de bijeneter een hommel doodslaat.
Tijdens onze verdere fietstocht zien we nog twee mooie (jonge?) roodborstjes. In een van de plassen zien we een grote groep Grote Canadese ganzen. Opeens zie ik daar ook een grote beverachtige zwemmen. Hij heeft echter geen platte maar een ronde staart. Het blijkt een beverrat te zijn. Op de wal heeft hij nog even ruzie met een grauwe gans, maar het loopt goed af.
